Prolog

~*~

Ogarnięty smutkiem próbowałem go w sobie poskromić. Usilnie starałem się stłumić to uczucie, lecz serce łomotało jak szalone. Zawsze, kiedy przychodziłem tutaj, emocje brały nade mną górę. Pozwalałem, aby skrywane myśli ujrzały światło dzienne. Maska obojętności niczym za dotknięciem magicznej różdżki pękała, a moje prawdziwe ja wychodziło na wierzch. Tutaj byłem sobą - tym realnym szczeniakiem tęskniącym za pewną dziewczyną.

Stałem. Tak, to jedyne, co w tej chwili robiłem. Stałem i wpatrywałem się w marmurową tabliczkę - dokładnie pamiętając dzień, w którym została tu pozostawiona; jakby to było wczoraj. Wtedy aniołowie płakali z nieba, łkali z nami - osobami z gildii, którzy pragnęli jedynie ujrzeć po raz kolejny bliską im istotę. Czarne chmury spowiły popołudniowe niebo Magnolii, a deszcz wydobywający się z nich choć trochę koił ból. Ulewne krople niczym łzy zmywały oznaki jakichkolwiek uczuć- ludzkich uczuć. Do tej pory w głowie wyryły mi się słowa, jakimi ją pożegnał Mistrz - " Mały, delikatny pączek rozkwitł, stając się pięknym kwiatem. Śpij spokojnie, aniołku, bowiem zostaniesz w naszych sercach na zawsze." 

Tamtego dnia straciłem wszystko. Dziewczynę, którą kochałem i uśmiech, który po raz ostatni skierowałem właśnie do niej.

Wyprany z uczuć beznamiętnie wpatrywałem się przed siebie, choć myślami byłem daleko stąd. W miejscu, gdzie ona żyła. W miejscu, gdzie byliśmy we dwoje szczęśliwi. Bojąc się rzeczywistości, szukałem schronienia w świecie marzeń. Uciekając od codzienności, zamykałem się w sobie. Stałem się tchórzem ... 

Wstanie, pójście do gildii, odwiedzenie grobu, spanie - to monotonia mojego życia z ostatnich pięciu lat. Ruchy, gesty, działania były odruchem; wpoiłem je sobie jako nawyk. I nic nie wskazywało na to, żebym tą rutynę zmienił. Chyba zaakceptowałem takie egzystowanie. Nie obchodziło mnie już nic.

Odizolowałem się od wszystkich. Odtrąciłem najbliższych, choć niejednokrotnie próbowali mi pomóc. Zostałem pozbawiony pozytywnych uczuć i pozwoliłem, aby czarny atrament zabrudził serce nienawiścią. Nie cierpiałem samego siebie. Za to, że nie umiałem jej obronić. Brzydziłem się swojego odbicia. Z wierzchu byłem tym samym Natsu - bezuczuciowym typem niedopuszczającym do siebie nikogo, a gdzieś głębiej znajdował się osiemnastoletni chłopak kochający całym sercem jedyną dziewczynę. Zawiał mocny wiatr unoszący moje różowe włosy. Mój szalik wraz z podmuchem opadł na marmurową tablicę. Czułem się cholernie przygnębiony, a mimo to łzy nie znalazły ujścia. Chyba nie umiałem już płakać. Przed oczami ujrzałem tak znaną mi uśmiechniętą twarz, piękne czekoladowe oczy i blond włosy. Poczułem ucisk w klatce piersiowej.  Całe moje ciało drżało. Telepało się z nadmiaru emocji. Upadłem na kolana, wzrok wznosząc do góry. Do nieba, gdzie byłaś.

 -Dlaczego nie dotrzymałaś obietnicy, Lucy? Dlaczego nie zabrałaś mnie ze sobą? Dlaczego mnie zostawiłaś? - wykrzyczałem coś, co zawsze kłębiło się w moich myślach. Coś, co leżało mi na sercu. 

Tak bardzo za tobą tęsknię. Tak bardzo mi ciebie brakuje. Tak bardzo chcę cię przytulić, pocałować. Pragnę ujrzeć twe cudowne oblicze. Pragnę zobaczyć cię ponownie, choć na chwilę. To tak boli. Tak cholernie boli przeżywanie kolejnych dni, kiedy nie ma cię obok mnie. Tak bardzo boli, kiedy umiera dusza z samotności ...

~*~

Od autorki: Długo się zbierałam na napisanie prologu, ale w końcu udało mi się go napisać. Tak, wiem, jest krótki - ale właśnie taki prolog powinien być w tym opowiadaniu. Nie za długi, ale taki, by tylko przekazać smutek Natsu. Czy mi się udało? Oceńcie sami. :))))) Blog cały czas w fazie tworzenia. Rozdział I pojawi się dużo później. Ale nie chciałam dłużej czekać i takim mini wstęp rozpoczynam drugie opowiadania. Oby okazał się lepszy od poprzedniego.