1- Marionetka

~*~

" Jeśli chcesz być zauważony, przestań ukrywać się w czyimś cieniu. Uwolnij się ze sznurków kontrolujących cię i porzuć bycie ... marionetką. "

Monotonia dnia wczorajszego stała się dzisiejszą codziennością. Te same rytualne schematy przewijały się, odkąd sięgam pamięcią. Machinalnie wykonywałem kolejną czynność perfekcyjnie co do minuty. Wszystko było uporządkowane jak w zegarku. No może po za jednym … po za bajzlem pozostawionym w moim umyśle po Jej odejściu.

Te same myśli wierciły mi otwory w głowie. Nawiedzały podświadomość niezależnie od pory dnia. Ciągnęły się za mną jak cień, nie odstępując na krok. Odzwierciedlały one zmory i najokropniejsze kreatury z ciemnych zakamarków koszmaru. Były jakby wyjęte z horroru zwanego życiem.

Zamierzałem urzeczywistnić pewną niedorzeczność, jednak wątpliwości gromadziły się w mojej głowie. Czułem, że niewiele potrzeba, aby kotłujące się we mnie emocje wybuchły jak wulkan. Chwila, a może dwie wystarczyłyby abym ja, niczym tykająca bomba, wyrzucił ze swojego wnętrza niepotrzebny balast. Może doznałbym tego, co nazywają ukojeniem. Może porzuciłbym raniącą moją duszę rozpacz.

Może...                                                     

Wlekłem się po nierównej powierzchni brukowanego chodnika. Nogami niemalże sunąłem po ziemi, nie mając ochoty, a raczej chęci, aby je podnosić. Uważałem, to za żmudne i ogólnie męczące. Spacerowałem bez konkretnego celu. Po prostu przechadzałem się między budynkami Magnolii z pustką w głowie. O dziwo żadne nieproszone, przygnębiające myśli nie zamroczyły mojego umysłu. Był przejrzysty, niespętany żadnymi niedogodnościami. Rzadko osiągałem taki stan, lecz kiedy się to działo, odcinałem się całkowicie od zewnętrznego świata.

Sunąc w przód, podążając za Jej dawnymi śladami prowadzącymi jedynie do zguby, umysłem zatrzymując się w przeszłości.  Taka ruchoma, ludzka lalka bez uczuć. Marionetka w rękach nieprzewidywalnego losu, który śmiał mi się prosto w twarz, powtarzając te same słowa mantry.

Jesteś nikim!

Wiem. Już dawno przyswoiłem sobie tę informację.

Jesteś nikim!

Jestem nikim...

Jesteś nikim!

Do cholery, wiem o tym!

Szept naruszający moją psychikę zniknął wraz z powiewem powietrza. Jedynie szmer poruszanych liści i świst wiatru docierał do moich uszu. A tak poza tym o tylko cisza. Głucha, milcząca cisza przerywana dudnieniem serca.

Bam, bam!

Biło, biło coraz szybciej, jakby szukało sobie nowego rytmu.

Bam, bam!

Biło, ono wciąż biło!

Czarny atrament przysłonił sklepienie nieba. Nastała noc. Wreszcie ten cholerny dzień minął! Otaksowałem niebo spojrzeniem, zatrzymując się w jednym punkcie. Na srebrnej gwieździe imieniem Lucy.

Może oszalałem. Może sfiksowałem w podświadomości. Może postradałem zmysły i zdrowy rozsądek. Ale ...

Ale...!

Cofając się wstecz, do przeszłości. Widzę to feralne wydarzenie sprzed pięciu lat. Tamtego dnia, kiedy Ona zakończyła swój żywot, tylko ta jedna gwiazda wdarła się na nocne niebo. Tylko ona oświetlała tę nieprzerywalną czerń. Tylko ona sprawiła, że tamta chwila nie zamieniła się w koszmar. Jeden jasny punkt na czarnym welonie. Jedna gwiazda, tylko  ona towarzyszyła Jej przy przejściu do lepszego miejsca. Tylko ona czuwała nad dziewczyną … Tylko gwiazda imieniem Lucy spoglądała na moją ukochaną.

Nigdy nie zapomnę tego. Tej iskry nadziei lokującej się w mojej podświadomości wraz z zobaczeniem tej gwiazdy. Ja wtedy wierzyłem. Że Lucy będzie bardziej szczęśliwa niż tu, na ziemi.

Ważna. Tak, ta gwiazda była dla mnie cholernie ważna. Istniała w moim sercu po to, abym zawsze pamiętał o Niej. A gdyby nie ta gwiazda... to natenczas już tylko tęsknota uświadamiała mi, że Ona kiedyś żyła, a moja miłość do Niej była          p r a w d z i w a.

W i e c z n i e  żywa w moich wspomnieniach. Choć dla mnie coś takiego jak zawsze nie istniało, to jednak ludzka, głupia natura wpajała, że nieskończoność gdzieś bytuje. Trwa bezustannie do kresu naszych dni.

Chłód uderzył we mnie gwałtownie, tak jak krople bębniące o parapety mieszkań. Deszcz znienacka zaczął lecieć z nieba. Ziąb uderzył w mój umysł, przez co ocknąłem się z letargu. Machinalnie naciągnąłem kaptur bluzy na głowy. Obszerny materiał przysłonił niemalże całą twarz, a sprzyjający temu mrok sprawił, że całkowicie ukryłem swoją tożsamość.

Ktoś. Tym się właśnie stałem... Takim nieznaczącym kimś.

Ulewa wcale mi nie przeszkadzała. Właściwie lubiłem taką nieprzewidywalną, nieco ekstremalną pogodę. Krople zmywały oznaki zmęczenia, otrzeźwiały umysł, pozbywały się uciążliwych czarnych scenariuszy. Zamieniały codzienny, słoneczny obraz Magnolii w szarą, ponurą gorycz. Wówczas miasto pokryte deszczem odzwierciedlało mój stan umysłu. Utożsamiało się ze mną, zagubionym szczeniakiem.

Znalezienie czegoś podobnego do siebie koiło moje nerwy. Krople deszczu zamieniły się w moją oazę spokoju. To sprawiało, że czułem, że żyję.

 Leje coraz mocniej. Wystające pukle włosów z kaptura przyklejają mi się do czoła i policzków. Przemoczona bluza przylgnęła do ciała niczym druga skóra. Natłok niewielkich kropel całkowicie ogranicza mi widoczność. Biało, biało, wszędzie biało!

Wmówiłem sobie, że gdy zamknę oczy, to będzie dla mnie lepsza alternatywa. Już chciałem to uczynić, ale coś powstrzymało mnie przed zrobieniem tego. Coś w podświadomości podszeptywało mi, że taka banalna czynność- zamknięcie oczu może mieć katastrofalne skutki. Usilnie starałem się walczyć z umysłem, przez co powieki co trochę był w półprzymknięte. Choć silna wola okazała się silna, to i tak w końcu poddała się umysłowi.

Emocje powstały we mnie jak wstrząsały, jak błyskawice, które przecinają niebo. Deszcz jeszcze bardziej się wzmógł, a ja na oślep manewrowałem między kałużami. Czułem, jakbym bawił się z losem w ciuciubabkę. Za ciemnymi klapkami nie widziałem nic, a mimo to próbowałem szukać swojej zguby. Jednak odnosiłem wrażenie, że to ja jestem tą stratą, a przeznaczenie czymś, co usiłuje mnie dopaść.

Ja byłem przynętą, a ono zwierzyną na mnie polującą. Nasze role zostały już dawno rozdane i nic nie zapowiadało na to, że ulegną zmianie.

Park wyglądał jak wyjęty z koszmaru. Rozmyte kształty drzew, które giną w mroku. Znane mi na co dzień rośliny zamieniły się w najstraszniejsze kreatury, potwory. Nocą zostały jakby owiane czymś złowrogim, tajemniczym. Przełknąłem głośno ślinę. Nogi automatycznie zatrzymały się przed ścieżką prowadzącą do parku. Coś blokowało mnie przed wybraniem tej drogi.. Ale nie wiedziałem co.

Strach, nie, przerażenie owinęło się wokół żołądka i nie chciało mnie puścić. Czułem, że gruby sznur spętał moje ciało tak, że nie miałem jak się ruszyć. Nie drgnąłem nawet o milimetr. Znieruchomiałem i stałem w bezruchu. Bałem się …

Ale czego?

Siebie.

~*~

-No, no, no! – usłyszałem nieznany głos.

Nie wiedziałem, skąd on pochodził. Nie potrafiłem dostrzec ani wyczuć nieproszonego gościa. Zmarszczyłem jedynie brwi w nienaturalny sposób. Dłonią naciągnąłem kaptur, jakbym chciał ukryć swoją i tak już niewidoczną twarz. Najchętniej postawiłbym kogoś przed siebie i stałbym się jego cieniem. Skryłbym swoją obecność. Chciałem być niewidzialny.

-Wychodź, tchórzu- usiłowałem brzmieć normalnie. Wszak wyszło mi warknięcie, w którym stłumiłem swoją obawę. Głos łamał mi się przy wypowiedzi, lekko drżał. Słowa „Wychodź, tchórzu” skierowałem bardziej do siebie niż  do intruza. Zahamowałem bojaźń, przynajmniej tak mi się zdawało.

-Spokojnie, spokojnie. Przyszedłem tylko porozmawiać. – Zakapturzona postać opuściła swoją kryjówkę za pobliskim drzewem. Przybliżyła się do mnie, stając twarzą w twarz.

-Czego chcesz? – powiedziałem dosadnie nieprzyjemnie. Instynktownie uczyniłem krok w tył. Coś mnie w tym osobniku przerażało. Roztaczał wokół siebie mroczną aurę.

Uciekaj!

Wołała moja podświadomość. Najchętniej posłuchałbym jej, ale nie mogę pozwolić na to. Od kiedy stałem się faktycznie strachajłą? Zacisnąłem mocno pięści, tak że kostki zbielały. Uniosłem wzrok ku górze, mierząc nim przeciwnika. Twarz nałożyła kolejnej warstwy, maski obojętności. Skryłem emocje w najciemniejszym zakamarku wnętrza.

-Oj, oj – głośny rechot wydobył się z jego krtani. Śmiał się donośnie, a jego ciało zwijało się z salw śmiechu. – Jakiś ty zabawny, Salamandrze! Już dawno się tak nie uśmiałem. A jednak to prawda, że z ciebie zrobił się straszny cykor. Kiedyś ty budziłeś postrach, a teraz boisz się osób, które niegdyś pokonałeś. Stoczyłeś się, wiesz? To przez tą blondyneczkę, co? Za dużo spędzania z nią czasu i zniżyłeś się do jej poziomu…

-Zamknij się! – przerwałem mu krzyknięciem.

Zamknij się, zamknij się, zamknij się!

Pragnąłem to wymawiać wielokrotnie, byle tylko zapełnić czymś myśli! Nie umiałem słuchać o czymkolwiek związanym z Nią. A przede wszystkim jakiś wyzwisk i oskarżeń w Jej stronę.  Jej imię, charakter, przeszłość, ulubione rzeczy było dla mnie tabu, którego nie naruszałem. Pamiętałem, że była dziewczyna imieniem Lucy, którą pokochałem całym sercem i więcej nie chciałem wiedzieć. To zbyt bolesne.

-Bo co? – drwił ze mnie. – Popłaczesz mi się tutaj, czy co? A może zmusisz mnie do tego, co? Użyjesz swojej siły, abym przestał nabijać się z tego słabeusza? Przejrzyj na oczy! Ona pociągnęła ciebie ze sobą na dno. Stałem się nikim. Nic niewartym bezużytecznym śmieciem.

-Może masz rację – mruknąłem. – Nie, na pewno masz rację! Możesz mnie wyzywać od najgorszych szumowin. Możesz mnie pobić i zatłuc na śmierć. Możesz się ze mnie nabijać. To wszystko możesz robić, ale nie masz prawa jej wyzywać. Do cholery, nie wybaczę ci zszargania jej imienia! – wysyczałem, a uśmiech na mojej twarzy samoistnie się ukazał.

Taki szaleńczy, ukazujący wszystkie białe kły. Taki uśmiech, jaki zawsze miałem przy walkach. W jakimś stopniu ujawniło się moje dawne ja.

Adrenalina wypełniła moje żyły. Czułem napływ drażniących emocji. Chciałem dać im upust. Wyzbyć się tej agresji, która wychowała się u mnie w młodzieńczych latach. Skupiłem swoje myśli wokół niebieskich migdał, aby przepędzić niechcianą irytację, która wzburzała się we mnie jak gorąca lawa gotowa do wypłynięcia na wierzch w każdej chwili.

-Wreszcie się przebudziłeś, Salamandrze! A to dobrze, bardzo dobrze! – zachwycał się nieznajomy. – Ale nie przyszedłem dzisiaj walczyć. Chciałem tylko zobaczyć, w jak okropnym stanie jesteś. Widać to, co uważałem za słabość, okazało się twoją siłą. Miłość uczyniła cię potężniejszym niż wcześniej, niewiarygodne – zamilkł, gdy ja znalazłem się przed nim, dłonie otaczając wokół jego szyi.

-Gówno mnie to obchodzi, po co tu przyszedłeś – warknąłem oschle – Trzeba było wiedzieć, co cię czeka, gdy do mnie szedłeś. Teraz nie ma odwrotu – zacisnąłem ręce na jego szyi. Ścisnąłem mocniej. Słyszałem, jak kości miażdżą się w moich dłoniach. – I jak, jakie to uczucie? – pytałem.

Stałem nieopodal. Zbyt nieświadomy, by przyjąć to, co widzę, ze spokojem. Przede mną stał zupełnie nowy ja, któremu cierpienie innego człowieka sprawiało ogromną radość. Obserwowałem, jak różowo-włosy chłopak brutalnie miażdży gardło przeciwnika. Nie poznawałem tej osoby, to nie byłem prawdziwy ja.

Moja łagodna strona zaczęła zanikać. Oderwana od ciała spoglądała z boku na poczynania nowej osobowości. Odzwierciedlenie duszy ponownie się zmieniło. Stało się brutalniejsze, pozbawione ludzkich uczuć.

Stałem, nie poznając samego siebie. Krzyczałem, błagałem, żeby przestał, ale nowy ja świetnie się bawił.

Ludzka lalka bez uczuć zyskała jedno – nienawiść do otaczającego świata. Wyrwała się ze sznurów wiążących ją z przeszłością. Uwolniła się z objęć przeznaczenia, łapiąc życie we własne ręce. Porzuciła los marnej marionetki.

Stałem się sobą. Nowym sobą w niczym nieprzypominającym dawnego smarkacza. Stałem się w o l n y.

Wolny!

~*~

Od autorki: Ahoj! Po ponad miesiącu pojawił się wreszcie pierwszy rozdział. I wiecie co? Jestem mega zadowolona. Wyszedł tak, jak chciałabym, żeby wyszedł. Niektórych może zadziwiać nagła zmiana w charakterze chłopaka, ale o wszystkim dowiecie się w kolejnych rozdziałach. Miało wyjść nieco mrocznie i melancholijnie i sądzę, że osiągnęłam to. Podoba wam się pisanie z perspektywy chłopaka? Macie jakieś zastrzeżenia. Piszcie śmiało. A rozdział z dedykacją dla Ayomii. O innych informacjach dowiecie się standardowo z twittera. Pozdrawiam was, kochane!